osiem lat temu byłem w dziwnym miejscu, byłem jedynym Polakiem, Białych nas było kilku, reszta Arabowie i Czarni, po informacji na jakimś francuskojęzycznym kanale o śmierci Jana Pawła II ego, poczułem olbrzymi wyrzut wobec samego siebie, że cały ten pontyfikat przeszedł mi jakoś tak z boku..... 16.10.1978 miałem 9 lat, pamiętam jak z kolegą z podstawówki wkurzaliśmu się, jak jego tata nie chiał nas zawieźć na basen, bo oglądał transmisje z pierwszej pielgrzymki do Polski.... byłem tylko na jednej mszy z Papieżem... On po prostu był, miałem świadomość że Jest cały czas i podświadomie łudziłem się , że zawsze będzie i , że jeszcze zdąże "zagłębić się" w ten pontyfikat, nie zdążyłem..... za Jego życia... Następnego dnia siedząc w cieniu, chowając się przed słońcem, było pusto wokół, mimo, że było nas wielu..... podchodziło do mnie wielu ludzi tam obecnych, wiedząc, że jestem Polakiem, składali mi kondolencje....... Karim, około pięćdziesięcioletni Marokańczyk z którym się przyjaźniłem opowiedział mi, jak on odbierał wędrówkę Jana Pawła IIego i jego słowa (nie znał wielu wypowiedzi Papieża, nie znał wielu historii z jego życia...) ale w tym co mi mówił o swoich odczuciach był wielki szacunek
dzisiaj rano słuchałem ciekawej audycji w radio Wnet, potem notka Macieja Świrskiego; generalnie zgadzam się z tezami że Polacy zmarnowali ten pontyfikat... ale tak nie do końca, wydaje mi się (po sobie sądząc), że te słowa Jana Pawła II jeszcze grzmią w powietrzu... On odszedł ale jego pontyfikat trwa nadal (tak ja czuję) i dodaje mi to wiary, wzmacnia nadzieje na przysżłość i sprawia że jeszcze bardziej kocham swoją rodzine i mój kraj... (banalne ? być może) , nigdy nie twierdziłem że jestem blogerem, tylko tak jakoś będąc z dala od rodziny, sam w czterech ścianach, słuchając Barki któryś raz z koleji, chciałem to napisać... tutaj czy gdzie indziej, to obojętne...
